Autori web-portala Iskra.co nemaju puno dilema: da su nobelovci biološki besmrtni, Ivo Andrić bio bi oduševljeni pristaša Milorada Dodika i njegova SNSD-a, strastveni fan Emira Kusturice i Miroslava Lazanskog, mrzitelj NATO-a zbog bombardiranja Miloševićeve Srbije, a više od svega gadili bi mu se komunistički zlikovci koji su ubili đenerala Dražu, piše Slobodna Dalmacija
Izvor: Slobodna Dalmacija
Živog Andrića Iskra vidi kao Srbina kreiranog po arku iz Republike Srpske, jednog od onih koji predano razmišljaju o stoljetnim nepravdama prema srpstvu i pravoslavlju, a nikad se ne pitaju gdje im nestadoše inovjerni susjedi.
Iskra.co novi je projekt iz Andrićgrada – skupa kuća koje je, uz neizostavnu pomoć Republike Srpske i Srbije, u Višegradu, na ušću Rzava u Drinu, podignuo Emir Kusturica, filmski redatelj monaškog usmjerenja. Miješaju se na pročeljima Kusturičinih zdanja epohe i stilovi, sudaraju se nestvarno i kičasto, pompozno i pretjerano, sve uz korištenje velikog pisca kao političke maskote.
Neizbježni Lazanski
Za nesmetanost procesa autorova je smrt neophodni preduvjet. Andrićgrad slavi Andrićevo nepostojanje, a ne njegovo djelo: sa živim bi Andrićem, koliko god mu politički put bio slalomaški, možda bilo problema, s pokojnim se može što se hoće. A hoće ga se prikazati Srbinom po Kusturičinoj mjeri, hoće se reći da su obojica prešla sličan put u identitetskoj potrazi, samo što je Andrić krenuo iz katoličkoga, a Kusturica iz muslimanskog miljea. Hoće ih se spojiti u ljubavi prema SNSD-u.
U Andrićgradu će se, kažu, proučavati piščevo djelo, a Iskra se naziva elektroničkim novinama Andrićeva instituta. No, osim što pisca koristi kao “brend” ili kao mamac, s njime se baš i ne druži. Ali zato otkriva da ukrajinski “bezbednjaci” prijete Nikiti Mihalkovu, ruskom redatelju i obožavatelju Putina.
Tu je već spomenuti Lazanski, novinar s barutnim punjenjem, pod karakterističnim naslovom “Zašto smo servilni”, zatim zdvajanje nad asimilacijom Srba u Makedoniji, najava bijeljinskog predavanja episkopa Jovana o Jasenovcu, vijest o pravoslavnom bogoslužju u Foči, predstavljanje 1008 stranica duge i teške monografije o kršćanskom naslijeđu Kosova i Metohije, izložba o patrijarhu Pavlu, najava “Kustinog dnevnika”...
Rubrika s aforizmima
Većina tekstova preuzeta je iz Večernjih novosti ili Politike, čak i neki radovi kolumnista, među kojima, uz neizostavnoga Kusturicu, izdvajamo Ljubodraga Stojadinovića, umirovljenog oficira JNA, Muharema Bazdulja, Peru Simića, dugogodišnjeg Dodikova savjetnika za medije, i Radoja Andrića čija je rubrika s aforizmima u pokušaju nazvana baš u duhu SNSD-ova Ive Andrića – “Znakovi pored srpskog puta”.
Iskru ne čine samo vijesti i komentari, nego i reportaže. Među njima ona o “tajni sela u kojem se krio đeneral”, a to je Granje, u planinama nad Višegradom, koje je, kako piše autor Mihailo Medenica, “veći danak u krvi platilo komunistima negoli Turcima”... Zvuči poznato?
Kusturica dovršava dokumentarac o Joseu Mujici, donedavnom urugvajskom predsjedniku, i priprema igrani film s Monicom Bellucci u glavnoj ulozi. Istodobno, traga za identitetom. Na jednoj od zadnjih stanica tog puta zapazio je kako je Milošević u Haagu govorio isto što i Naomi Klein. A kad u Miloševiću vidiš borca protiv globalizacije, onda si svašta u stanju, piše Slobodna Dalmacija. Pa čak i pokrenuti portal Iskra.co.
(goBiH.ba)